Hola todas,

Ten eerste bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog. Leuk om te lezen, hier aan de andere kant van de wereld! Ik zal jullie alvast voorbereiden: dit wordt een lang verhaal, dus als jullie eerst nog andere belangrijke dingen moeten doen, doe dat eerst, haha. Voor een gedeelte heb ik deze blog geschreven op mijn school; Academia de Latinoamericana - op de ietwat trage en steeds vastlopende computer - vandaar dat deze blog ook even op zich liet wachten. Zodadelijk meer over de school. Maar zoals beloofd zou ik ook nog wat vertellen over de eerste dagen hier in Peru, in Lima en mijn vertrek, alweer tweeenhalve week geleden.

Ik vloog 30 september, om 18.15 vanaf Amsterdam. Eerst naar Madrid en vanaf daar door naar Lima. Het afscheid op Schiphol viel gelukkig, met een paar kleine traantjes hier en daar, reuze mee! Ik had nog steeds niet het gevoel dat ik voor een half jaar weg zou gaan. Gek eigenlijk. De beiden vluchten gingen goed, zonder turbulentie. Het lukte me helaas toch niet om te slapen, ondanks de yogamuziek die ik had opgezet. Dus ik kwam redelijk gaar en moe aan in Lima. Het geheim van mensen die na een lange vlucht fris en fruitig uit het vliegtuig stappen moet ik duidelijk nog ontdekkenn, haha! Overigens toen we Lima bijna naderden kwam daar dan toch het zenuwachtige gevoel: oké, ik ga hier voor best een lange tijd blijven, kan ik dat wel? Wil ik dat wel? Op zich heel logisch denk ik en dat gevoel en die vragen zijn langzaamaan weer weg gezakt.

Nadat de eerste stempel van Zuid-Amerika in mijn paspoort een feit was, mijn backpack gelukkig op de bagageband voorbij kwam en ik nog een extra controlecheck kreeg, zag ik mijn naam op een bordje,van iemand van het hostel. Toch erg fijn dat je in een onbekend land je naam ziet en even niet hoeft na te denken hoe je naar het hostel komt. Ik kreeg gelijk een eerste kennismaking met Lima, namelijk in de vorm van het verkeer. Het was lekker chaotisch, ook al was het nog maar 6 uur in de morgen. Rijbanen worden niet gebruikt, zoals wij gewend zijn en iedereen lijkt op dezelfde plaats op de weg toe te rijden. Er wordt geen richting aangegeven, juist wel veel getoeterd en geremd. Ik zag iemand achterin een busje een schietgebedje doen en vroeg me af, doet ze dat omdat ze zo katholiek is of ze het verkeer vreest ;-) Ik moest stiekem wel in mezelf lachen: Welkom in Zuid-Amerika!

De volgende dag, na een goed ontbijt, was het tijd voor een verdere kennismaking met Lima. Met een taxi ben ik naar het centrum gegaan, naar Plaza del Armas (zoals de hoofdpleinen in Zuid-Amerika meestal heten). Ik begon met een bezoek aan de Franciscanerkerk. Later heb ik ook nog het bijbehorende klooster, bibliotheek (met boeken van de 15e tot de 18e eeuw, de oude geur kwam je tegemoet) en catacomben bezocht met een gids. In de catacomben liggen ongeveer 70.000 lichamen, van monniken en van mensen die geld genoeg hadden om onder hun heilige (in de bovengelegen kerk) begraven te kunnen worden. Door ruimtegebrek hebben ze later alles geordend per bot. Op een bepaalde manier nog best kunstzinnig. Het was een interessante tour.

Na afloop van de tour heb ik aan een Ierse dame, die ook de tour deed, gevraagd of ze zin had om samen een hapje te eten. Dat vond ze een goed idee. En zo was daar de eerste kennismaking met het Peruaanse eten. Niet slecht. Na het eten afscheid genomen van Hazel en nog wat rondgelopen rond Plaza del Armas met o.a. het presidenteel paleis, stadhuis en kathedraal. Het plein zelf zag er vrolijk uit door een kunstproject met kunststof bomen die in allerlei bonte kleuren waren geschilderd. Dat geeft de stad toch een beetje kleur, aangezien het over algemeen vrij grauw is door de bewolking en smog die over de stad hangt. Dat is ook de reden dat veel huizen in Lima in een felle, vrolijke kleur zijn geschilderd.

De volgende dag ben ik met twee Nederlandse meiden, die ook in het hostel verbleven, naar de wijk Miraflores gegaan. Een bekende wijk in Lima. Wat een wereld van verschil; andere wegen en straten, bijna geen straatverkopers of kraampjes op de straat, hoge en moderne gebouwen. Heel westers, ook de mensen. Deze wijk ligt aan de kust, dus daar hebben we even een kijkje genomen. Nu kwamen we erachter waar de sportievelingen van Lima zich bevinden. Daar dus, tussen de sportapparaten of hardlopend op de mooie aangelegde paden of op de tennisbanen. Wij waren ondertussen ook sportief bezig met al dat geloop, dus na een bezoek aan Huaca Pucllana, een uit kleisteen bestaande pre-Inca tempel (om precies te zijn ;-)), was het tijd om wat te gaan eten. Dat hebben we gedaan in een andere wijk, Barranco, die bekend staat om zijn koloniale huizen en oude auto's. Er heerste een leuke sfeer in deze wijk. Ook hebben we geoefend op onze skills om een taxi aan te houden voor een goede prijs. Een spel op zich, maar wel grappig. Als de ene taxi niet bevalt qua prijs (en ze kosten hier bijna niks), rijdt er zo weer een andere voorbij. We sloten de dag af met een Pisco Sour (de nationale drank van Peru). Die maakte me wel een beetje licht in mijn hoofd, vast nog door de vermoeidheid, haha. Dus daarna overgestapt op Inka Cola, ook typisch Peruaans, maar wel mierzoet. Het was in ieder geval een gezellige dag en avond!

De dag daarop heb ik nog een andere wijk bezocht om mijn bezoek aan Lima compleet te maken (uiteraard niet alles gezien, maar je moet toch keuzes maken). Dat was de wijk San Isidro, het financiele centrum van de stad en de rijkere buurt, waar veel ambassades en grote hotelketens te vinden zijn. Ik waande me eerder in een stad in de Verenigde Staten, dan in Zuid-Amerika. Van te voren had ik niet veel verwachtingen van Lima. Veel mensen raden de stad niet aan, omdat het er vies is en niet echt gemoedelijk. Toch ben ik blij dat ik er ben geweest en het met eigen ogen heb gezien. 4 dagen waren precies genoeg. Nu was het tijd voor het volgende avontuur. Ondertussen was ik erg benieuwd geworden naar mijn volgende bestemming, mijn gastgezin en de taallessen. Tijd dus om het vliegtuig te nemen naar de oude hoofstad van het Incarijk; Cuszo!

Aangekomen in Cuszo stond Martha, mijn gastmoeder, me met een bordje met mijn naam op te wachten. In de taxi naar het appartement hebben we al een beetje Spaans gepraat. Martha dacht dat ik uit Brazilie kwam, maar helaas zo exotisch ben ik niet, haha. In het appartement (dat er redelijk uitziet, het kan schoner), hebben we thee gedronken en wat afspraken gemaakt. Daarna moest ik verplicht wat rusten. Cuszo ligt namelijk vrij hoog en de kans op hoogteziekte (hoofdpijn e.d.) is dus aanwezig. Ik had er gelukkig geen last van, maar wat rusten kan natuurlijk nooit kwaad. Ik had trouwens verwacht de kinderen van Martha ook thuis te zien. Maar zij studeren in Lima en komen dus niet zomaar een weekend over. Dat viel wel even tegen, omdat ik had verwacht dat zij thuis zouden wonen en ik met hen zou kunnen optrekken. De man van Martha heb ik ook nog niet gezien. Hij is voor zijn werk veel buiten Cuszo te vinden. Na het verplichte dutje en de lunch, hier de hoofdmaaltijd en dus warm, heeft Martha mij de school ( op ongeveer 20 minuten lopen) en Plaza del Armas (5 minuten verder) laten zien. Goed voor de conditie en de gezondheid, alhoewel het verkeer hier nu dan weer niet zo gezond is, aangezien de bussen hier enorme uitlaatgassen hebben als ze optrekken.

Na de korte rondleiding, liet Martha mij op eigen gelegenheid in het centrum rondstruinen. Even wennen. Maar ik kon gelijk al wel zien dat deze stad mij zou bevallen. Wat een verschil weer met Lima; Heel gemoedelijk, kleine smalle straatjes, met kinderkopjes, mooie oude gebouwen, vrouwen met lange vlechten, gekleurde kleden op hun rug (met baby of etenswaar erin ;-)), maar ook moderne mensen, veel restaurants en andere leuke eettentjes of barretjes. Die middag heb ik een beetje rondgelopen, mensen gekeken en ergens wat gedronken. Helaas begon het aan het einde van de middag heel hard te regenen. Het leek Nederland wel. En aangezien ik de combinatie van open schoenen, gladde tegels en regen niet echt een goede vond, heb ik een taxi terug naar het appartement genomen.

`Thuis` was het niet zo gezellig. Martha lag tv te kijken op de bank met een dekentje over haar heen, in het donker. Ze had hoofdpijn. Het leek me een beetje raar om daar naast te zitten. Ik voelde me bezwaard waneer ik iets vroeg, want dan moest ze vanonder haar dekentje komen. Maar het leek me logisch dat ik nog wat vragen had en niet gelijk alles begreep in het Spaans. Ik voelde me nog niet echt thuis en het scheelde natuurlijk ook dat ik op dat moment nog geen andere mensen kende. Gelukkig veranderde dat na het weekend!

Die maandag had ik mijn eerste schooldag. Weer terug naar de schoolbanken en kennismaking met de mensen daar, dus ik was wel wat nerveus. Maar het ging gelukkig heel goed. Op de patio kennis gemaakt met andere studenten en al wat mee gekletst. Daarna moest ik een test maken om mijn niveau van Spaans te bepalen. Dat ging goed en na een test ingevuld te hebben, kreeg ik er nog een. Maar zodra het over verleden tijd en onregelmatige werkwoorden ging, werd het toch wat moeilijker. Na de test moest ik ook nog een gesprekje voeren. En toen was het even afwachten. Ondertussen kreeg ik van Leonie, een studente uit Zwitserland, te horen dat zij me zou vergezellen in mijn gastgezin, gezellig!

Daarna was het tijd voor de orientatie van de school, samen met andere nieuwe studenten en vrijwilligers. Het was interessant en ook grappig. We kregen van de directrice van de school dingen te horen over de Cuszo, over pinnen, telefoneren, taxi's, waar beter niet naartoe te gaan in de nacht, waar moet je voor oppassen, maar ook de normen en waarden binnen je gastgezin en de school enz. Na afloop kregen we ook nog een korte rondleiding door het centrum. De mensen van de school zijn allemaal erg aardig en behulpzaam. Zij zijn het aanspreekpunt voor alles wat te maken heeft met de school, vrijwilligerswerk en je gastgezin!

Na alle officiele zaken, was het daarna tijd voor de echte lessen. Vorige week had ik die in de middag, van 14.20 tot 18.30, met een half uur pauze. Ik had les met Leonie en met Nico uit Nederland. En onze docente was Luz. We hebben erg gelachen! Het was erg leerzaam en leuk. En al pratende leren we ook veel over de cultuur van Peru en Cuszo. Ook hebben we bijvoorbeeld Jenga gespeeld; we moesten vervoegingen van werkwoorden noemen en als we het fout hadden moesten we blokjes uit de toren halen en als de toren viel, onze zelfbedachte straffen uitvoeren, zoals een liedje zingen! Op die manier was de les niet saai, maar dat kwam misschien ook omdat we vlak daarvoor een workshop 'Pisco Sour maken' hadden gevolgd en niet meer zo helder konden nadenken, haha!

Op woensdag hadden we trouwens geen les, omdat het een nationale feestdag was. Leonie en ik hebben toen de Free Luxury Walking Tour gedaan. Dat was leuk en interessant en ging een beetje van de gepaande paden af, dus niet langs de standaard bezienswaardigheden. Zo zijn we vanaf het centrum naar boven gelopen, door smalle straatjes met uitzicht over de stad en kregen we uitleg over de cultuur van de Inka's, hoe die in deze tijd nog wordt toegepast, maar het ging ook over de muziekcultuur van Peru, we gingen langs een klein muziekwinkeltje en kregen daar een demonstratie van muziekinstrumenten en uitleg over hoe deze gemaakt werden. Ook kwamen de Inkamuren /stenen die je nog overal in de stad tegenkomt aan bod. Ook hebben we een kapel in een 5-sterren hotel bezocht en hebben we in een restaurant alpacavlees geproefd.

Ondertussen ben ik alweer een week verder; meer Spaans geleerd (wat overigens steeds moeilijker wordt), heb ik afgelopen weekend excursies gedaan (daar zal ik de volgende keer over vertellen), nieuwe mensen en Cuszo zelf en het leven hier leren kennen. En ik heb afgelopen week voor het eerst hier salsa gedanst (wat ik net als in Nederland helemaal leuk vind!! ;-)) Al met al begin ik hier nu wel mijn draai te vinden merk ik wel. Ik kan het erg goed vinden met Leonie, wat toch erg fijn is in een stad waar alles en iedereen nieuw is. En ook belangrijk, omdat we huisgenoten zijn, konden we afgeloppen weken ook samen een beetje 'klagen' over onze gastmoeder (Nico moest het soms wel ontgelden, haha). Een gastgezin is voor ons beiden nieuw en ondanks de instructies vooraf is het toch wennen en weet je niet altijd wat je wel en niet kan verwachten. Daarnaast speelt natuurlijk ook nog de taalbarriere een rol. We hebben gesproken met de directrice van de school, omdat we een aantal dingen niet snapten. Zo mochten we namelijk niet de ramen van onze kamers openzetten, omdat er anders spinnen binnen zouden komen, nu heb ik hier nog geen enkel insect gezien en ik vind het toch erg fijn als ik mijn kamer kan luchten, daarnaast vraagt ze bijvoorbeeld niet naar onze levens in eigen land / stad of naar familie en vrienden. Sommige dingen waren miscommunicatie en anderen dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Als ik het zo bekijk kan ik het hier qua gastmoeder wel volhouden. En we zien voor sommige dingen ook wel de hunmor in. Voor de rest staan er nog veel dingen op de planning voor de 2 weken hier in Cuszo waar ik erg veel zin in heb en waar ik jullie uiteraard de volgende blog van op de hoogte zal brengen! Ik zal de volgende keer ook proberen wat foto's toe te voegen!

Tot horens!!!

Liefs Desirée