Hola thuisfront,

De tijd vliegt hier voorbij. Ik zie dat mijn vorige blog alweer een maand geleden is. Tijd om jullie weer te verblijden (haha), met mijn verhalen!

Nadat ik eerder mijn tour naar de Salar de Uyuni had uitgesteld, durfde ik het na Oud & Nieuw dan toch aan om hem eindelijk te gaan ondernemen. Ik had hier al zolang naar uitgekeken! Met nog een laatste bezoek aan het ziekenhuis voor een injectie in mijn rug, maakte ik de busreis van Sucre naar Uyuni (ongeveer 12 uur in de bus). De dag erna begon de tour (ik had gelukkig in het ziekenhuis daar kunnen regelen dat ik die ochtend ook nog een injectie kreeg). Het reisgezelschap bestond uit twee jonge Duitse meiden, een Braziliaans stel en Konstantin uit Bulgarije en onze chauffeur van de jeep, en tevens ook gids en kok Polli. Ik voelde me op mijn gemak bij dit gezelschap. Erg belangrijk, omdat je toch een paar dagen met elkaar optrekt.

Het gebied met de zoutvlaktes is erg groot. Het heeft een oppervlakte van 10.582 km2 en is de op een na grootste zoutvlakte van de wereld. Ongeveer 40.000 jaar geleden was deze vlakte een deel van het Minchinmeer, een reusachtig prehistorisch meer. Er wordt geschat dat het meer dan 10 miljard ton zout bevat, waarvan ongeveer 25000 ton jaarlijks weggehaald wordt.Het eerste gedeelte waar we stopten was een plek waar het zout op elkaar gestapeld wordt, in piramide vorm. Families verzamelen dit om er vervolgens producten van te maken. Na deze stop door naar de volgende; hier stond het zoutbeeld van de Dakar rally, die een paar dagen na onze tour zou plaatsvinden. Terwijl wij alles aan het bekijken waren en foto’s aan het maken waren, had Polli een lunch klaargemaakt en gepresenteerd op de achterklep van de jeep. Het zag er allemaal goed uit en zo smaakte het ook. En het had ook wel wat, om zo zittend op de zoutvlaktes je lunch te eten.

Na een half uur gingen we weer op pad. Terwijl ik me in de jeep zat af te vragen of dit nu alles was van de zoutvlaktes (waar was de bekende plek, waar iedereen toch die bekende foto’s neemt?), kwam daar na ongeveer een half uur rijden het antwoord: dit was niet alles. Hier waren de witte zoutvlaktes van de foto’s. Behalve de zoutvlaktes was daar ook een surrealistisch landschap met grote cactussen op een berg. Samen met Konstantin heb ik die berg beklommen. En wat een mooi en indrukwekkend uitzicht. Alleen maar wit om je heen en dan dus die cactussen en rotsen. De natuur blijft me verbazen. Soms denk ik wel eens dat mensen de natuur verpesten en dat er niet veel van overblijft. Maar als je dit dan ziet; WOW! En dat heb ik vaker gehad tijdens deze tour. Wat zijn er toch veel mooie dingen te zien in de natuur. Wat een landschappen en zo divers; Het ene moment waande ik me in Ierland (heuvelachtig en groen), dan weer in de Grand Canyon in Noord-Amerika (niet dat ik daar ooit ben geweest, maar dat was mijn beeld erbij) om vervolgens weer in een Wadi Rum woestijn (Jordanie) achtige sfeer te belanden, (vooral dag 2 en 3 van de tour).

Terug naar dag 1 van de tour; na de indrukwekkende zoutvlaktes was het tijd voor Polli om op zoek te gaan naar een slaapplaats. We dachten dat dit van te voren was geregeld, maar om met de woorden van Polli te spreken; Todo es posible, pero nada es seguro (alles is mogelijk, maar niks is zeker). Ik vond het een mooie oneliner, want zo typisch voor hoe dingen soms gaan in Bolivia, zoals ik wel had gemerkt de afgelopen twee maanden. Soms erg frustrerend kan ik jullie zeggen. (bijvoorbeeld: je kunt een kaartje boeken voor een excursie (no problema, claro), maar of je echt een plaats in de bus kunt krijgen, dat is niet zeker).

Polli informeerde bij een zouthotel, typische overnachtingsplaats voor deze tours. Bijna alles is van …zout (hoe verrassend, haha). Maar helaas voor ons kregen we deze ervaring niet, want alles zat vol. Na een half uur rijden, informeerde Polli bij een dorpje, bij hostels en mensen die bedden verhuren. Ook in een ander dorpje. Maar telkens kreeg hij nee te horen. En op het moment dat ik dacht dat Polli wanhopig werd, hadden we opeens een slaapplaats gevonden. En nog goed en schoon ook. Voor mij weer een geruststelling, want als ‘’control-freak’’ is het best lastig om van te voren niet te weten waar je terecht komt en zult slapen. Het enige winkeltje in het dorp was tegenover de plaats waar wij verbleven. Polli ging weer aan de slag met het eten. We zaten warm en droog (of beter gezegd beschermd tegen zandstormen), met eten en een drankje en hebben gezellig met elkaar gekletst. Wat heb je nog meer nodig in de middle of nowhere!?

Hoogtepunt van dag 2 waren de verschillende gekleurde lagunas / meren, waar flamingo´s te zien waren. Ik kreeg een soort Fata Morgana idee, want het deed weer wat surrealistisch aan, maar o zo mooi. Opeens tussen de bergen, zijn daar die meren en de flamingo´s (wit, of roze gekleurd, net als sommige meren). In de jeep had ik op een gegeven moment echt een happy gevoel. Met (leuke, foute) muziek uit de jaren 80 / 90 op de achtergrond, mooie landschappen die voorbij komen. En lekker in mijn vel. Fijn om weer te kunnen reizen en dit eindelijk te kunnen zien en ervaren!! De zoektocht naar een slaapplaats deze dag was wederom niet eenvoudig, maar uiteindelijk kwamen we terecht in een warm verblijf, gerund door een familie, die slaapplaatsen verhuurde. En hebben we ´s avonds nog lol gehad met de kinderen daar. Mooi om te zien hoe blij ze kunnen zijn met een papiertje van een lolly of een handenspelletje!

Dag 3 stonden we op voor dag en dauw, om naar de geisers en warmwaterbaden te gaan! Een mooie afsluiting van de tour. Daarna was het even minder, want we moesten lang wachten aan de rand van de woestijn op een transfer naar San Pedro de Atacama, er was gedoe met een buskaartje en een uitgebreide controle bij de migratiedienst. Daarom was ik weer extra blij en opgelucht dat we (samen met Konstantin) in het hostel dat ik van te voren had opgezocht (maar niet gereserveerd), de laatste twee beschikbare bedden kregen! Het hostel was erg relaxed met hangmatten. En ik was eindelijk in Chili, na twee maanden Bolivia! Daar was ik zo blij om! En met steeds minder pijn in mijn rug.

De dagen in Atacama, (wat trouwens echt een woestijnstadje is, het centrum klein maar met allerlei voorzieningen, doet een beetje wild western aan. De meeste huizen zijn gemaakt van adobe, een bouwmateriaal bestaande uit zand, water en klei en stro of mest. Overdag kan het veel warmte opslaan, die ´s nachts vrijgegeven wordt. Erg handig in woestijngebied) vooral relaxed (= liggend, lezend in de hangmat) en een beetje actief doorgebracht. Dag na aankomst hebben we namelijk mountainbikes gehuurd en hebben in de omgeving gefietst, wat uiteindelijk neerkwam op een Death Road 2.0, door rivieren gefietst en gelopen, toen opeens een kudde schapen waar we tussen reden (zo grappig) en ook nog tussen en door bergen gereden. Pffoe, dat laatste was wel zwaar. Ook wel weer gaaf om te doen, vooral bergafwaarts, maar op een gegeven moment leek het of we door een maanlandschap reden en er geen einde aan leek te komen. Ik was bang dat we verdwaald waren. Dus wat was ik blij dat ik na een uur een kerkje zag, eindelijk weer de bewoonde wereld. In het hostel was trouwens een keuken, dus we (of eigenlijk vooral Konstantin, moet ik eerlijk zeggen, haha) hebben zelf ook kunnen koken en lekkere salades gemaakt. Toch weer iets goedkoper dan uit eten. Want ja; Chili is nu eenmaal een stuk duurder dan Bolivia!

In het hostel hadden we Iza uit Polen ontmoet. Met haar ben ik uiteindelijk doorgereisd naar Viña del Mar, een kustplaatsje anderhalf uur van de hoofstad Santiago (waar we met het vliegtuig naartoe gingen). Ook hier zaten we in een fijn hostel. Klein en gemoedelijk. De avond van aankomst was er een asaldo, een traditionale Chileense BBQ en konden we kennismaken met andere backpackers. Leuke en relaxte dagen daar gehad, met o.a. Iza, Catalina en Magda (twee Argentijnse meiden), aan het strand (inclusief champagne, in verband met Iza´s verjaardag), bezoek aan Valpairiso; naast de vele (gekke en vrolijke) foto´s die we daar hebben gemaakt, zoals sommigen van jullie al op Facebook hadden gezien, zijn we ook nog cultureel bezig geweest met een bezoek aan het huis van de bekende Chileense dichter Pablo Neruda en heb ik genoten van de mooie gekleurde huizen en muurschilderingen.

Daarna was het tijd voor wat cultuur in de hoofstad Santiago! Deze doet heel Westers aan en zo´n verschil met bijvoorbeeld La Paz en Lima. Het is goed gestructureerd, met onder andere een goed metro netwerk. Die heb ik gebruikt om naar het Museum van de Herinnering en Mensenrechten te gaan. Van te voren had ik hier al over gelezen en het leek me interessant om dit gedeelte van Chili te zien. Chili heeft namelijk best een roerige, recente geschiedenis met de staatsgreep in 1973 en daarop volgende dictatuur van Pinochet, waarbij veel mensen zijn omgekomen, verdwenen of gemarteld. Meer nog hierover heb ik gehoord tijdens de Free Walking Tour die ik een paar dagen later maakte. Al lopende in 3 uur veel informatie gekregen over de cultuur en geschiedenis van Chili en Santiago en haar inwoners. Een andere vorm van de cultuur heb ik ontdekt tijdens de Bike en Wine tour (wijn is toch ook onderdeel van de cultuur, haha). Tussen het fietsen door uitleg gekregen over de wijngaarden, de verschillende wijnen e.d. en natuurlijk ook nog een aantal wijnen geproefd. Een belangrijk onderdeel van de tour!

Ondertussen was Konstantin ook weer aangekomen in Santiago (hij was ook even in Viña del Mar) en besloten we het nachtleven van Santiago te gaan ontdekken. We kwamen terecht in een salsa-discotheek, die we vervolgens om 5 uur in de morgen weer verlieten. Heb dus weer goed mijn salsa, merenque en bachatta passen kunnen oefenen! Het was erg geslaagd.

Maar het werd weer tijd voor wat actieve activiteiten (alhoewel salsadansen ook goed voor de conditie is). Die hebben we volop gedaan in de volgende plaats van bestemming; Pucon. Op 11 uur rijden van Santiago, met de nachtbus, kwamen we daar in de ochtend aan. Het hostel was weer super. Onze 4 mixed dorm (gedeelde slaapkamer) bleek een sfeervolle chalet te zijn, met eigen keuken, badkamer en leuk ingerichte woonkamer. En Pucon zelf is een gemoedelijke plaats, met allerlei houten huizen, veel groen en water. Het deed een beetje Zwitsers / Oostenrijks aan.

In de namiddag hebben we een kayak gehuurd en zijn we gaan kayakken op het meer dat tegenover het hostel lag. Na het fietsen van de afgelopen tijd en lopen (dat je stiekem toch veel doet), mochten nu dus de armspieren aan de slag. Maar die inspanning is toch weer minder erg als je weet dat je daarna kunt ontspannen met een wijntje, brood met kaas en de zon op de achtergrond. Wat is het leven toch slecht, haha. De dag erna zijn we gaan wandelen in het nationale park, vlakbij Pucon. Mooie meren gezien en ook goed uitzicht op de vulkaan Villaricca die we de volgende dag zouden we beklimmen.

Ik vond het van te voren wel spannend om te doen en was ook benieuwd of het zou gaan met mijn rug. Gelukkig waren er wel 5 gidsen aanwezig en kregen we ook goede uitrusting mee. Het eerste gedeelte met een skilift gedaan, zoals de meesten deden. Ik wilde mijn lichaam niet extra op de proef stellen en wilde fit en uitgerust beginnen aan het gedeelte, waar de sneeuw begon. En bovendien is dat eerste gedeelte ook niet zo interessant. Gelijk een goed excuus dus.

En toen begon het geklim en geklauter. Ik liep redelijk vooraan in de groep, wat me ook wel een druk gaf, maar volgens één van de gidsen (die wonderbaarlijk genoeg Nederlands kon praten en zelfs hagelslag op zijn brood had, en hij was toch echt een Chileen), ook goed is. Het eerste gedeelte was al best pittig, in combinatie met de zon. Ik zweette me een ongeluk. Na de eerste stop weer verder. En dit was wisselend moeilijk, afhankelijk van de steilheid. Kreeg nog een extra skistok, die me wat extra houvast gaf en het klimmen soms ook gemakkelijker maakte. Ik had ook het mantra in mijn hoofd; je kan het, je kan het. Het was ook goed om in de voetstappen van je voorganger te lopen. Zo had je minder kans om uit te glijden. Na nog 2 stops, waar we met eten en drinken en goed ademhalen weer nieuwe energie opdeden, voor het laatste gedeelte, bereikten we na ongeveer 4 uur (vanaf het beginpunt gezien) de top van de vulkaan!! Wat was dit een mooie overwinning op mezelf, na al die rugpijn! I did it!

Het uitzicht van de omgeving was mooi, maar eigenlijk vond ik het nog mooier om te zien hoe het uitzicht van de vulkaan was. Nu pas kon je goed zien hoe steil die was. Maar goed dat ik tijdens het klimmen vooral naar mijn voeten had gekeken, en naar elke stap die ik maakte, in plaats van om me heen, want je zou er duizelig van worden en je evenwicht verliezen. Na ongeveer een half uur op de top was het tijd voor de terugtocht. Die zou een stuk sneller gaan. We zouden dit namelijk al zittend en slee-end (sorry, ik weet niet precies hoe je dit schrijft) doen. Daarvoor moesten we wel eerst onze charmante extra uitrusting aandoen; een extra broek, grote handschoenen, jas en als toppunt van charmantheid een soort van luier. Materiaal die je om je broek heen moest doen, als extra bescherming tegen de sneeuw en kou. Na een korte uitleg, was het zover. Er was een speciale (slee)weg vrijgemaakt. Je kon gaan zitten, je een beetje afzetten en door de steilheid van de berg ging je dus zo naar beneden. Op sommige gedeeltes moesten we onze kleine sleetjes gebruiken. Wat was het grappig om te doen. Zeker de snelle gedeeltes en bochten waren leuk! En zo ging de terugweg dus een stuk sneller dan de heenweg!

Dat was dus weer een heel avontuur! Leuk om al die actieve dingen te doen. Ik merk dat ik daarna dan weer extra geniet van het relaxen. Dat was daarna al in het hostel met de hele groep en een koud drankje. Maar ook de daarop volgende dagen. Genieten van de zon, het landschap, het even niks doen, lekker eten en goed gezelschap en voorbereiden op de volgende avonturen in Patagonië, waar ik nu al ben, maar waar ik jullie de volgende keer verder over zal vertellen!

Zo....jullie zijn weer bij! Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat? Vastenavond vierders; veel plezier de komende weken en de rest natuurlijk ook!

Liefs Desirée