Hola todas,

Het vrijwilligerswerk is afgelopen, dus....tijd om te gaan reizen! Mijn eerste bestemming drie weken geleden; Cochabamba. Deze stad ligt iets noordelijker dan Sucre. Met de bus 12 uur reizen. Maar ik koos voor de luxe manier; met het vliegtuig, maar 20 minuten.

Waarom Cochabamba? Er is daar als toerist niet veel te beleven. De reden dat ik er naartoe ging, was dan ook niet om de toerist uit tehangen, maar om iemand op te zoeken, om precies te zijn; Oliver. Ik had hem ontmoet tijdens de Death Road. We raakten in gesprek en hij was op zoek naar vrijwilligerswerk in Sucre. Omdat ik daar dus ook naartoe ging en vrijwilligerswerk ging doen én de school daar (mijn contactorganisatie) meerdere vrijwilligersprojecten in de database heeft, besloten we om contact tehouden.

Uiteindelijk vond Oliver zelf al vrijwilligerswerk (toevallig op dezelfde plaats als mijn huisgenote Georgine, de wereld is maar klein). Maar dit beviel niet zo. Gelukkig kon ik toen helpen. Ik wist dat Oliver van paarden houdt. En ik had tijdens de vrijwilligerstraining in Nederland een meisje ontmoet dat vrijwilligerswerk ging doen met paarden én gehandicapte kinderen. Ik heb contact met haar gezocht en ze wist me te vertellen dat de organisatie erg blij zou zijn met nieuwe vrijwilligers. Ondertussen was ze zelf al klaar met haar vrijwilligerswerk. Dus ik heb Oliver in contact gebracht met de organisatie en ze waren erg blij met hem. En wij hadden een deal; als hij zou worden ´aangenomen´, dan zou ik hem komen opzoeken. Dus zo gezegd, zo gedaan!

Op de zaterdag van aankomst eerst een kennismaking met Cochabamba, dat er door de gekleurde en bewegende kerstverlichting erg hysterisch en surrealistisch uitzag. Het was zo over de top en lelijk, dat het mooi werd, haha. Blijkbaar houden de Bolivianen ervan! De dag erna was het autoloze zondag in Cocha (zoals de stad vaak wordt afgekort), in verband met één of andere staking of blokkade. Opeens bleken de mensen hier ook fietsen te hebben. Ze profiteerden lekker van de situatie en gebruikten de wegen volop. Wij hebben die dag veel gelopen, onder andere naar het Christusbeeld de la Concordia. Tenminste tot onderaan de berg en vanaf daar namen we de kabelbaan. Mooi uitzicht over de stad en het beeld zelf was ook mooi (en groot) en hebben we ook nog van binnen gezien.

De week die volgde stond vooral in het teken van het vrijwilligerswerk van Oliver. Dit is niet in Cocha zelf, maar in Quillacollo. Het is op een groot terrein. Met stallen voor de paarden, genoeg ruimte voor de paarden buiten, de plaats waar de lessen worden gegeven enz. En ook de eigenaresse en haar familie wonen op het terrein. Zoals de meesten van jullie wel weten heb ik helemaal geen ervaring met paarden. Dus alles was nieuw voor mij. Ik heb in deze week dan ook veel geleerd over deze dieren, die eigenlijk heel interessant zijn; groot, maar elegant. Ik heb het reilen en zeilen gezien wat betreft de verzorging van de paarden (en waar mogelijk ook meegeholpen). En ook meegekeken en meegeholpen met de kinderen. Want ja, dat is wat het project zo interessant maakt. Naast gezonde kinderen die les krijgen, krijgen ook gehandicapte kinderen of kinderen met een rugzakje, zoals we dat in Nederland zouden noemen, les (of eigenlijk therapie). Het gaat dan bijvoorbeeld om kinderen met autisme, concentratieproblemen, maar ook kinderen met het Syndroom van Down. Extra bijzonder en mooi dat dit project is opgestart door eigenaresse Jackeline, omdat de gehandicapten / mindervaliden / ´uitzonderlijke´ kinderen in een land als Bolivia toch vaak worden genegeerd. Ze krijgen vaak geen speciale zorg of begeleiding of deze is alleen voor de rijkeren beschikbaar. Fijn dus dat de lessen gratis worden gegeven voor deze kinderen.

Wat wordt er precies gedaan; belangrijk zijn eerst de oefeningen zonder paard. Die echt de basis vormen. Het is een soort warming-up, met oefeningen voor de balans, concentratie en ademhaling. Oliver doet dat heel leuk. Het is natuurlijk erg fijn dat Oliver echt met de kinderen kan communiceren en hun aandacht kan vragen (die af en toe natuurlijk wel eens weg is), omdat hij Spaans speekt (hij komt oorspronkelijk uit Spanje), op een leuke en speelse manier. Na ongeveer een uur is het tijd voor de oefeningen met en op de paarden. Eenmaal op het paard geeft Oliver instructies en oefeningen die de kinderen moeten uitvoeren (en die erg belangrijk zijn bij het paardrijden, heb ikzelf later die week ook kunnen ervaren), bijv. beide armen gestrekt of juist bewegingen maken met de voeten of benen. Het begin van de staart aanraken om en om met de hand. Doel van al deze oefeningen en van het project; verbetering van kwaliteit van leven; soepeler worden, meer in balans komen. En het contact met het paard is ook belangrijk, de energie die het paard geeft. Ze hebben een goede, rustgevende werking op de kinderen. Je kunt het een beetje vergelijken met dolfijntherapie.

Voor de rest zijn de mensen daar (Jackeline en haar familie en de mensen die op het terrein werken) erg aardig. Elke dag was ereen uitgebreide lunch (die je dan ook goed kunt gebruiken). Naast de lessen helpt Oliver dus ook mee met de verzorging van de paarden (verschonen van drinkbakken, in en uit de stallen halen enz.) Fysiek werk dus en dat meestal in het felle zonnetje. Oliver is op dit moment de enige vrijwilliger en ze zijn erg blij met hem. Fijn dat ik daar een bijdrage aan heb kunnen leveren! Ik had zelf in deze week ook nog mijn eigen projectje, zodat ik me ook nuttig kon maken, buiten het af en toe meehelpen met de lessen. Namelijk het schilderen van panelen met cijfers, vormen, letters en afbeeldingen, die ze willen gebruiken tijdens de lessen (om een concreet voorbeeld te geven, bij de letter A hebben we een vliegtuig getekend en geschreven. Vliegtuig in het Spaans is Avion. Tijdens de oefeningen moeten de kinderen hun armen strekken, net als de vleugels van een ... vliegtuig). Dus ik ben bezig geweest met schuren, wit verven van de panelen, tekenen en schilderen. Helaas heb ik het niet helemaal af kunnen krijgen, maar ik heb ze toch een eind op weg geholpen en Oliver heeft het verder af kunnen maken. En het was leuk (en soms ook wel pittig) om lekker actief te zijn, in de buitenlucht. En we hebben ook lol gehad met 2 jongens die op het terrein wonen (hun moeder werkte voorheen op het bedrijf), Rodrigo (8) en Alejandro (6).

Op het einde van de week hebben we trouwens nog een paardrijdtour gedaan. Ik had al eerder die week les gehad van Oliver. Het bleek toch moeilijker en minder saai dan ik altijd dacht. Alleen al het paard in beweging krijgen was een opgave op zich, haha. Gelukkig hield Oliver wel een oogje in het zeil. Ook om me af en toe hartelijk toe (of uit ) te lachen. Omdat hij mijn klunzigheid herkende van toen hij zelf met paardrijden begon, jaja.

Tot zover het leuke gedeelte van de reis naar Cocha. De week erop begon de ellende. Geen trek, misselijk, darmklachten. Op aanraden van Jackeline naar een laboratorium gegaan om wat testjes te doen. Daaruit bleek dat ik amoeba had, een parasiet. Op dat reisgezelschap zat ik nu niet te wachten. Maar gelukkig had het een naam en kreeg ik er medicijnen voor. Langzaamaan ging het weer beter. Daardoor wel noodgedwongen langer in Cocha gebleven (en wat andere plannen, bijvoorbeeld om naar de jungle te gaan geannuleerd). Ik was blij dat Oliver in de buurt was. Hij kon natuurlijk vertalen waar nodig en toch fijn dat er iemand in de buurt is waar je van op aan kunt, in het verre buitenland, als je, je niet helemaal fijn voelt. En met zijn opmerkingen, zoals ´Miss Amoeba, hoe gaat het?´ kon hij me ook opvrolijken. Gewenst reisgezelschap dus, haha!

Terug in Sucre, met het plan om daar een paar dagen te blijven, voordat ik naar Salar the Uyuni (de grote zoutvlaktes) zou gaan, kreeg ik last van lage rugpijn. Waren eindelijk die amoebas weg, en dacht ik genoeg van de medische wereld van Bolivia te hebben gezien, kreeg ik dit. De afgelopen dagen was ik zo gefrustreerd en verdrietig. Door de pijn en omdat ik mijn reisplannen moest uitstellen. Maar ondertussen heb ik de situatie wel een beetje geaccepteerd en moet ik nog even geduld hebben, voordat ik verder kan reizen. Ondertussen heb ik hier de technieken van de fysiotherapie ontdekt (onder andere electrotherapie), kan ik zelf een apotheek beginnen, en geven injecties op de pijnlijke plek, eindelijk verlichting van de pijn. En..ook mijn Spaans kan ik goed oefenen met gesprekken met al die medici! Allemaal weer ervaringen zullen we maar zeggen, om het toch positief te blijven zien! En op dit moment even onderdeel van mijn reis. Liever had ik hier ervaringen van mooie dingen beschreven, maar daar hoop ik jullie de volgende keer weer op te trakteren (en mezelf ook, haha).

Voor nu; allemaal een goede jaarwisseling gewenst en alle goeds, en vooral gezondheid (dat heb ik nu wel gemerkt hoe belangrijk dat is) voor het nieuwe jaar!

Liefs Desirée

PS) Oliver heeft een website, waar mensen die hij tijdens zijn reis ontmoet, antwoord geven op de vraag; Wat is het, wat jou gelukkig maakt? Ook ik heb antwoord gegeven op deze vraag. Benieuwd naar het antwoord ;-) http://oliverwhatisit.wordpress.com