Queridos todos,

Ik wil mijn blog graag beginnen met het bedanken voor jullie reacties hier op mijn blog of op Facebook. De vorige keer heb ik niet gereageerd op jullie nieuwjaarswensen en andere lieve berichten. Maar die heb ik allemaal gelezen en zeker als het hier even wat minder ging is het erg fijn om een berichtje uit Nederland te krijgen

Maar voordat ik te sentimenteel wordt (zal wel komen doordat het einde van mijn trip in zicht komt haha), zal ik verder vertellen over mijn avonturen hier!

Na de geslaagde dagen in Pucon zijn we verder gereisd naar Valdivia (niet heel bijzonder) en Puerto Varas, een leuk plaatsje die ook weer Zwitsers aandeed. Daar niet veel gedaan, vooral gerelaxed en genoten en voorbereidingen getroffen voor de rest van mijn trip, richting Patagonië. Dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Uiteindelijk heb ik een vlucht geboekt naar Punta Arenas, in het zuiden van Chili. Het begin van Patagonië. Vanaf daar ging ik ook weer alleen reizen. Dat was even wennen in het begin, ook omdat het een stukje kouder was (al had ik erger verwacht) en omdat de stad ook niet zoveel uitstraalde. Gelukkig waren er wel excursiemogelijkheden in de omgeving en heb ik ook nog wat mensen leren kennen in het hostel, die me alvast tips gaven voor Ushuaia, mijn volgende stop.

Uiteindelijk heb ik alleen de excursie naar het pinguïn eiland Isla Magdalena gedaan (toch een beetje geld uitsparen voor het dure Argentinië). Het was twee uur met de boot en daarna 1 uur op het eiland en dan weer terug. Op het eiland leven de Magellena pinguïns, ongeveer 69.000 (best veel dus!!) De kolonie arriveert in september. Ze leggen hun eieren in oktober die uitkomen in november. In de maanden januari en februari groeien de baby pinguïns op. En ik was er dus in deze periode. Het was wel een beetje bizar om zoveel pinguïns bij elkaar te zien. Er is een voetpad voor de bezoekers en de plaats waar de pinguïns rondlopen is afgezet met een lage omheining van touw. De pinguïns kunnen er dus gemakkelijk onderdoor lopen (wat ze soms ook doen) en als bezoeker kun je ze van heel dichtbij zien. Ze lijken zich niet veel van de mensen aan te trekken en doen ´gewoon hun ding´. Zoals hun jong voeden (die zien er trouwens erg dik en ´fluffy´ uit met hun baby vacht en soms ook een beetje nep of grappig), of ze maken geluiden (erg hard) naar elkaar, alsof ze een vergadering hebben (staan in groepjes bij elkaar). Soms zie je een ´gezinnetje´ bij elkaar. Anderen liggen lui op de grond en weer anderen lopen op hun typische manier (op zoek naar voedsel of gewoon om een ommetje te maken of iets dergelijks, haha). Het was bijzonder om de pinguïns te zien. Van zo dichtij en met zoveel. Ze lijken in hun natuurlijke habitat. Toch had ik er ook een beetje vraagtekens bij. Het is toch niet helemaal natuurlijk dat er elke dag een lading toeristen komt, die ze van alle kanten fotografeert (en ja, ik heb daar dan dus ook een bijdrage aan geleverd). Een beetje tegenstrijdig dus.

Een paar dagen later stond de busreis (van 12 uur) naar Ushuaia (in Argentinië), ook wel het ´Het einde van de wereld’ genoemd (meest zuidelijke stad ter wereld), gepland. Apart om daar te zijn. Ik had er meer verwachtingen van, meer toeristisch. En het voelde helemaal niet als het einde van de wereld, hoe dat dan ook mag voelen, haha. Tijd om de omgeving te verkennen, want de stad zelf is dus niet zo bijzonder. Als eerste heb ik een georganiseerde tour gedaan naar het nationale park; Tierra del Fuego (ook wel bekend als Vuurland). De wandeling was niet heel moeilijk, maar toch fijn om weer even actief bezig te zijn. Het park was mooi, maar om eerlijk te zijn maakte het niet heel veel indruk op me. Wel was het leuk om uitleg te krijgen van de gids, bijvoorbeeld over de oorspronkelijke bewoners van Ushuaia, en de manier waarop zij leefden. Aan het einde van de wandeling stond er een speciaal klaargemaakte verse lunch klaar, inclusief wijn. Smaakte goed! Daarna gingen we kanoën op het meer gelegen rondom het park. Het was dus weer verkleedtijd (deze keer een grote, charmante broek die we mochten dragen). Af en toe voelde je het natuurlijk wel in je armen. Volgens de gids was er een sterke noordwestelijke wind (of andere richting) en was het dus knap dat we dit stuk hadden gekanoëd. Voor mijzelf voelde het niet zo aan. Het was niet zo zwaar geweest. Eerlijk gezegd had ik moeilijker meegemaakt tijdens mijn trip

. Maar, al met al voelde ik me na afloop van de excursie lekker moe en rozig. Dat was dus een goede basis voor een dutje, haha!

De dag erna heb ik samen met iemand uit het hostel een wandeling naar Laguna Esmeralda gedaan. Bij het hostel hadden ze gezegd dat je naar het beginpunt kon liften. Maar je kon ook een transfer (heen en terug) boeken. Daar ging mijn voorkeur naar uit. Maar uiteindelijk toch gaan liften om te proberen. Dat was niet echt een succes. één automobilist nam ons het eerste gedeelte mee. Maar vanaf daar lukte het helemaal niet. We besloten alvast te gaan lopen. Maar ik had er geen goed gevoel over. Dus het hostel gebeld en gevraagd of zij een taxi konden regelen in plaats van stug door te lopen. Het bleek een goede keus, want het was nog best ver en als we langer hadden gewacht met bellen, hadden we de terugtocht misschien in het donker moeten lopen. Geen fijn idee. En voor mij weer een bevestiging dat ik naar mijn gevoel moet luisteren

De route naar de laguna was goed aangegeven. En ging een groot gedeelte door bos, ook langs water en beverdammen (daar zo meer over). Het laatste gedeelte voor de laguna deed een beetje Afrika-achtig aan. Met modderachtige grond of juist hele droge grond, met daarnaast een rivier. Na wat rotsen en heuvels openbaarde zich daar opeens Laguna Esmeralda ;-) Wat mooi! Een turkooise kleur, helder water en omringd door de bergen. Weer een mooi stukje natuur, waar je wel een tijdje naar kunt kijken. Dat hebben we dan ook gedaan, vanaf een Lion King-achtige rots ;-) Na nog wat rondgelopen te hebben (en springfoto’s te hebben gemaak om de collectie aan te vullen ;-)) was het tijd om terug te gaan. Tijd namelijk voor beverspotting. Als het begint te schemeren komen namelijk de bevers te voorschijn bij het water waar we aan het begin van de wandeling voorbij waren gelopen. We werden door anderen gewezen op de plek waar ze even daarvoor waren gespot. Ze laten zich niet snel zien en hebben natuurlijk hun wegen onder water. Maar dat ze er in grote getalen zijn, dat is dus wel te zien aan de beverdammen (een ingenieus system). En aan de vele boomstammen waaraan ze ´geknabbeld´ hebben. Soms zoveel dat sommigen bomen zijn omgevallen. Het zijn toch slimme en interessante beesten. Misschien moet ik toch eens een bezoek brengen aan de Biesbosch als ik terug ben om er meer over te weten te komen, haha. Uiteindelijk hebben we in totaal 3 bevers van redelijk dichtbij gezien. De laatste dag voor vertrek in Ushuaia heb ik een excursie over het Beagle kanaal gedaan. Vanaf de boot hebben we aparte vogels (ze leken een beetje op pinguïns) gezien, en een rots met zeeleeuwen met hun harems zeehonden. En het eilandje waar we wat hebben gelopen deed wat Iers aan.

En dat was dus mijn Patagonië avontuur!! Al met al had ik er meer van verwacht, meer ruige natuur. Maar nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik natuurlijk ook niet alles heb gezien en hier geen trekkings heb gedaan door en naar hoge bergen of gletsers. Want er zijn uiteraard wel mooie en indrukwekkende dingen in de buurt, wat ik wel heb gezien (bijvoorbeeld op Facebook) bij andere backpackers die ik eerder tijdens mijn reis heb ontmoet. Misschien een gemiste kans, maar ik vond het eigenlijk ook wel goed. Soms moet je tijdens je reis keuzes maken. Ik was tevreden met wat ik had gezien. En ik heb natuuurlijk eerder tijdens mijn reis ook al zoveel mooie dingen gezien. En was stiekem ook wel even klaar met al dat ´natuurgeweld´ en keek heel erg uit (en was ook toe) aan mijn volgende gedeelte van mijn reis; namelijk mijn bezoek aan Brazilië (en verblijf bij locals!)

In eerste instantie was ik helemaal niet van plan om naar Brazilië te gaan. Maar Marta, een vriendin van me, die ik ken van mijn werk bij VIV, oorspronkelijk uit Brazilië, heeft me van gedachten doen veranderen. Zij zou ook in Brazilië zijn, voor een lange vakantie en het is natuurlijk altijd leuk om elkaar daar dan te ontmoeten. Dus vandaar dat ik al in Nederland een vlucht van Ushuaia naar Saõ Paulo had geboekt. Ik zou eerst bij familia en vrienden van Marta verblijven, voordat we elkaar zouden zien in Enseada, aan het strand.

In Saõ Paulo heeft de dochter van een nicht van Marta, Daniela (Dani) me gehost samen met haar vriend Roni. Ik voelde me al snel thuis in hun appartement, want overal waren dingen van Nederland terug te vinden (klompen, een schilderij van de Amsterdamse grachten en een fiets, spullen van de Action). Niet geheel toevallig. Dani en Roni hebben een jaar in Amsterdam gewoond, in verband met werk. En ze zijn beiden fan van Nederland. Dat bleek ook wel uit de namen van hun huisdieren; Bitterballen was de naam van de jonge, nieuwsgierige kat en Poffertje van de overenthousiaste mopshond. Erg grappig! Naast de Nederlandse sfeer heb ik uiteraard ook kennis gemaakt met de Braziliaanse cultuur en dan met name met de eetcultuur. Wat heb ik genoten van de typische Brazilaanse gerechten, lekkernijen en fruit!! Ik heb heel wat nieuwe dingen geproefd of bekende ingrediënten op een andere manier bereid zien worden. Zo hebben we bijvoorbeeld bij de Centrale Markt een Mortadela sandwich gegeten. Een sandwich met een heleboel lagen ham. Erg lekker. De moeder van Dani had ons uitgenodigd voor lunch en daar maakte ik kennis met een zoete variant van een gerecht van avocado, met limoen, suiker. Mmmm. Ook maakte ik kennis met Tapioca, een zetmeel ingredient, waar je zowel een zoete of hartige variant (beiden geproefd) gerecht mee kunt maken! Nou, zoals jullie horen kan ik nog wel even doorgaan.. Dat is dus één van de leuke dingen van verblijven bij locals: ze laten je kennismaken met hun eten en drinken En daarnaast is het ook leuk dat ze vertellen over hun stad. Zo heb ik niet heel veel van Saõ Paulo gezien door de regen (maar op zich voldoende, het is een drukke, chaotische stad), maar Dani heeft heel wat verteld over de stad en de inwoners enz.

Na Saõ Paulo stond Rio op het programma! Een bestemming die natuurlijk hoge verwachtingen opwekt. Ik verbleef bij een vriendin van Marta, Dulce. En een andere vriendin Ana heeft me ook welkom geheten. Met haar ben ik naar het bekende Christusbeeld geweest. Wat ik wel opvallend vond, Ana was hier zelf nog nooit geweest (Dulce trouwens ook niet). Dus fijn dat ze me op sleeptouw mocht nemen, haha. Het was alleen jammer dat het erg mistig was. Zowel het uitzicht als het beeld was bijna niet te zien. Extra leuk als de mist dan even optrekt en HIJ opeens tevoorschijn kwam, haha

‘S Avonds heeft de dochter van Dulce, Isadora, me overtuigd dat het toch leuker is om uit te gaan met haar, dan met haar moeder en vriendinnen, die naar een samba party gingen. Zij hostten me natuurlijk, dus je wilt ze ook niet voor het hoofd stoten. Maar dat was geen probleem. En het was een gezellige avond met Isadora en haar vriend (blijkbaar een bekende Brazilaanse acteur) en een vriend van hem, met heerlijke amaretto sour (ja ook hier in Rio smaakte het eten en drinken erg goed, haha).

Ik wilde graag nog de bekende trappen met tegels bezoeken (de officiële naam is Escadaria Selaron en de trappen verbinden de hoger gelegen wijk Santa Teresa met de lager gelegen wijk Lapa) en daar ben ik met Isadora de volgende dag naartoe geweest. Ze was, net als ik, helemaal blij om het te zien, want dit was voor haar ook de eerste keer. Het is een vrolijk straatbeeld, al die tegels uit allerlei landen (ik zag bijvoorbeeld een tegeltje van de provincie Zeeland, grappig) en mooi, fel gekleurd! Daarna hadden we toch echt even afkoeling en een relaxmomentje nodig, haha. Dus op naar het strand! Voelde me weer (want al vaker tijdens mijn trip) bevoorrecht toen we op het strand waren; met het mooie uitzicht, stoel en parasol die werden geregeld en een heerlijke kokosnoot! Wat kan het leven toch goed zijn!

Helaas was de tijd in Rio maar kort, maar erg geslaagd! Ik ging op weg naar de volgende bestemming; Curitiba (12 uur rijden van Rio) en naar mijn host daar; Luiz Fernando. Een vriend van Marta. En een aardige, grappige man! Na een ontbijtje dat er goed inging na die busreis, tijd voor wat sightseeing in de stad. Weer totaal anders dan de andere steden. Erg overzichtelijk, schoon, veel groen ook en goed georganiseerd (tenminste wat ik ervan zag). Luiz Fernando was ook een goede gids en heeft me veel verteld over de stad. We kwamen onder ander langs het Oscar Niemeyer museum. Niemeyer was een bekende architect en zijn creatie ´ the Eye´ is letterlijk en figuurlijk een eyecather (een kunstwerk en gebouw inéén). Het was maandag, dus het museum was gesloten, maar de volgende dag heb ik het op eigen gelegenheid bezocht!

En op dinsdag dag zou ik Marta dan ook eindelijk zien. Samen met Luiz Fernando zijn we van Curitiba naar Enseada, in het zuiden van Brazilië, gereisd. Wat was het, stiekem, toch fijn om na die maanden reizen een bekend gezicht te zien! Samen met Marta, Luiz Fernando, de nicht van Marta en haar zoon, heb ik een paar leuke, relaxte dagen gehad, die ik vooral heb besteed aan het strand, in de hangmat bij het huis en natuurlijk ook genietend van het eten en het drinken. Luiz Fernando bleek een ware kok. Zo hebben we de ene avond heerlijke picanha (vlees) en de andere dag cachara (vis) van de BBQ gegeten. En natuurlijk kon ook een caipirinha (ene dag met limoen, de andere met aardbeien) niet ontbreken.

De dagen in Brazilië vlogen echt voorbij. Het was erg gezellig geweest. Misschien kwam het omdat ik met al mijn hosts al contact had gehad via groepsapps op Whatsapp, maar het voelde aan alsof ik ze al langer kenden. En er was met allemaal een leuke klik! Dus wederom even wennen om daarna weer alleen verder te reizen. Er stond nog één uitstapje in Brazilië op het programma voordat ik weer terug naar Argentinië zou gaan; de watervallen van Iguazu. Die waren erg indrukwekkend en overweldigend. Een mooie afsluiting van mijn verblijf in Brazilië!

Liefs Desirée