Queridos todos,

Ondertussen ben ik weer twee weken terug in Nederland en is mijn buitenland avontuur helaas voorbij. Maar om het plaatje compleet te maken, wil ik jullie graag nog vertellen over mijn laatste weken in Zuid-Amerika. En zoals jullie vast gemerkt hebben de afgelopen maanden, vind ik het zelf ook leuk om te schrijven, dus voor mezelf ook geen straf om ‘alles’ nog eens te beschrijven!

Na mijn korte, maar geslaagde verblijf in Brazilië, was het tijd om Argentinië nog wat verder te ontdekken. In Nederland had ik al wat vluchten geregeld, dus vloog ik van Foz do Iguazu, met wat tussenstops, naar Córdoba in het centrum van Argentinië. Eigenlijk heb ik geen idee waarom ik er destijds voor heb gekozen om hier op te vliegen, maar het kwam uiteindelijk wel goed uit. Eén van de meiden die ik in Viña del Mar in Chili, in het hostel had leren kennen (waarmee ik ook het dagje Valparaíso heb gedaan), Cata woont namelijk in Córdoba. Het kwam zo ter sprake dat zij daar dus woont en dat ik daar later op mijn reis nog naartoe zou gaan. Cata zei toen; ‘Maar dan mag je wel bij mij verblijven!’. Ik was blij verrast dat iemand zo snel haar huis openstelt. Maar zij vond het juist leuk om mij te ontvangen. Toch leuk hoe dingen soms kunnen lopen. De eerste nacht in Córdoba verbleef ik nog in een hostel, omdat Cata nog bij haar ouders, buiten de stad was. Maar dat kwam ook weer goed uit, want zo leerde ik weer wat andere mensen kennen, waarmee ik later nog wat dingen mee heb ondernomen, terwijl Cata aan het studeren was. Ook heb ik nog een Walking Tour vanuit het hostel gedaan, waarmee ik een kennismaking kreeg van het historische gedeelte van de stad. De jongen van de receptie bleek een ware stadsgids en we hebben zelfs de regen getrotseerd om alles te bekijken. Zelf had ik al op eigen gelegenheid rondgelopen in Nieuw Córdoba (andere gedeelte van de stad). En daar bleek ook het (grote) appartement van Cata te zijn.

Eerlijk gezegd vond ik Córdoba toeristisch gezien niet heel erg interessant. Wel zijn er veel uitgaansgelegenheden, want het is één van de grootste studentensteden van Argentinië. Hier zijn dan ook de oudste universiteiten van het land gevestigd en de kwaliteit van het onderwijs staat hoog aangeschreven. Maar het was een leuke stad om een paar dagen te verblijven, gewoon fijn in huiselijke sfeer (ook goed om alweer een beetje te wennen aan Nederland), en het weer liet ook niet altijd toe om erop uit te trekken. Dus we hebben gezellig gekletst, boodschappen gedaan, gekookt en gegeten met vrienden van Cata. En zelfs nog schoongemaakt (natuurlijk wel met fijne Zuid-Amerikaanse muziek op de achtergrond!) en rustig aan gedaan. Voor de grap zei Cata: Je neemt een vakantie van je reis

Op een dag dat hetlekker weer was, ben ik met Michael uit de USA, die ik had leren kennen in het hostel, naar een plaatsje op een uur van Córdoba gegaan; Alta Gracia. Daar hebben we de Jezuïeten Estancia (boerenbedrijf van Jezuïeten) bezocht en zijn we in de middag naar het Che Guavara House geweest, het huis waar Che Guavara tijdens zijn jeugdjaren heeft gewoond, en wat nu is ingericht als museum over zijn leven. Vooral dit laatste was erg interessant om te zien en om in rond te lopen! Voor de rest hebben we nog lekker van het zonnetje genoten en gemerkt dat in kleine plaatsen restaurants om 15.00 sluiten voor een aantal uur. Ben je er dus aan gewend geraakt om laat te lunchen, kun je alleen in een klein winkeltje terecht voor een broodje. Ach ja, een beetje improviseren is ook niet erg (en toch weer goedkoper dan uitgebreid te gaan lunchen

’s Avonds voor de verandering weer eens zelf gekookt, ook om Cata te bedanken voor haar gastvrijheid. Maar ze was zo druk met leren bij vrienden (zelfs tot ver na middernacht), dat uitgebreid eten er niet in zat. Maar het was voor haar geen probleem als ik het appartement gebruikte om te koken of mensen uit te nodigen, alsof het mijn eigen appartement was. Mi casa es su casa, zei Cata en zo voelde het ook wel aan, maar een beetje gek was het wel. Maarrrr voordat ik teveel aan die luxe zou gaan wennen, was het weer tijd om op pad te gaan, meer back te basic. Want ik was tenslotte nog wel een backpacker (oké, wel een luxe versie daarvan, haha)

Maar zo back-to-basic werd het trouwens nog steeds niet. Door de hostels, die ik telkens via Hostelworld boekte (vaak aan de hand van beoordelingen van andere reizigers), kwam ik vaak in goede, schone - en als het meezat - ook nog gezellige hostels terecht. Deze keer in Mendoza, waar ik samen met Michael naartoe was gereisd, met de nachtbus vanaf Córdoba (rit van 12 uur). En nu, aan het einde van mijn reis, begon ik eindelijk te wennen aan die nachtritten en lukte het me ook aardig om wat te slapen en dus niet super gaar aan te komen op de plaats van bestemming.

De wijnkenners onder jullie (of wijndrinkers

De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt door natuurgebied, op weg naar een berg waar we vanaf gingen abseilen. Het was maar een kleine berg (of misschien kan ik het beter een rots noemen), dus helaas dat het abseilen maar heel kort was (binnen 2 minuten was je beneden). De uitleg en het omdoen van alle veiligheidsspullen kostte meer tijd. Het was leuk geweest als het wat langer duurde en het ook wat meer uitdaging gaf! De dag erop ook lekker buiten geweest, want toen was het tijd om het wijngebied te ontdekken. Samen met Michael en Phill (een jongen die we in het hostel hadden leren kennen) heb ik een fiets gehuurd bij ‘Mister Hugo’ in Maipu een plaatsje dat 10 km van de stad Mendoza ligt. En hebben we een Bike & Wine tour gedaan (al eerder in Chili, maar nu op eigen gelegenheid). Je krijgt een routekaartje mee en kan zelf bepalen waar je stopt en hoe lang. Dus lekker gefietst, toen wat gegeten, weer even wat fietsen, toen een proeverij bij een wijngaard en dan weer verder fietsen en voor de afwisseling naar een olijvengaard voor een rondleiding en proeverij! Een leuke middag en ’s avonds nog gezellig uit eten geweest (zonder een wijntje erbij overigens, haha).

Daarna was het tijd om weer terug te reizen naar Córdoba, dit als overbrugging, zodat de reis naar mijn laatste stop Buenos Aires niet al te lang zou zijn (vanaf Córdoba was dat ook 12 uur, en dat was ondertussen goed te doen). Dus nu echt afscheid van Cata. Vond het nog steeds bijzonder dat ze haar huis had opengesteld voor mij. Terwijl we elkaar eigenlijk maar kort kenden. Maar op reis gaat dat allemaal wat sneller en ook leuk als je elkaar op een later moment nog ontmoet. Dat was ook het geval in Buenos Aires. Daar ben ik de eerste avond uit eten geweest met Tanja, die ik ook weer kende uit het hostel in Viña del Mar. Zij wist een goed restaurant in Palermo, de uitgaanswijk van Buenos Aires. En dat het een goed en populair restaurant was bleek wel uit het aantal mensen dat stonden te wachten voor een plaatsje. De wachttijd was 45 minuten. Dat gaf ons mooi de tijd om even rond te lopen in de wijk. Dit restaurant stond bekend om goede steaks, maar de volgende dag zou ik ook uit eten gaan bij een goed steakrestaurant (hoort er natuurlijk wel een beetje bij in Argentinië – steak eten), dat ik nu voor iets anders ging.

Ik had trouwens eerder die avond ook iets anders typisch Argentijns gedaan. Het hostel organiseerde namelijk een mate-tasting. Mate is een sterke kruidenthee, gemaakt van matebladeren. Je ziet het mensen overal in Argentinië drinken (tijdens het autorijden, tijdens het werk, Cata nam het zelfs mee naar het strand) alleen, maar vaak ook in gezelschap. Het is een manier om elkaar te ontmoeten en elkaar verhalen te vertellen. Ik had het dus al eerder gezien, maar was nog niet bekend met de regels, die blijkbaar erg nauw tellen (want een goede mate, die krijg je niet zomaar); één persoon, de cebador is verantwoordelijk. Hij of zij schept de juist hoeveelheid yerba (de mateblaadjes zoals die worden verkocht) in de beker (mate). Schudt de beker en zorgt dat de kruiden schuin in de beker zitten. Vervolgens giet hij er water op dat nèt niet kookt. Maar aan één kant. Een kant van de kruiden blijft dus droog. De eerste keer drinkt de cebador de thee zelf op, om te kijken of de smaak goed is. Daarna gaat de beker rond, steeds via de cebador, in de richting van de klok. Je kunt telkens drinken, totdat er geen water meer in de beker zit. Dit drink je trouwens via een bombilla, een metalen rietje. Als je genoeg hebt gehad, weiger je door ‘gracias’ te zeggen. Leuk om nu dus de achtergrond te weten. Het is trouwens wel opvallend dat het drinken en delen van mate de enige Indiaanse traditie is die de kolonisatie heeft overleefd. Voor de rest zijn de mensen in Argentinië vooral trots op hun Europese wortels.

Nu ik al meer kennis had gemaakt met de eet- en drinkgewoontes van Argentinië en Buenos Aires, was het toch ook tijd om de stad verder te ontdekken. Dat heb ik twee dagen gedaan door middel van fietstours. De ene dag heb ik een tour door het zuidelijke gedeelte van de stad gedaan. Onder andere door de wijk La Boca, dat aan een kleine haven ligt, met el Caminito (klein voetpad of smal straatje in het Spaans), die bekend staat om zijn gekleurde huisjes. Rond 1900 kwamen hier tienduizenden immigranten per jaar aan, vooral uit Italië en Spanje, in de hoop op een beter bestaan. Ze bouwden hun eigen huizen van het materiaal dat voorhanden was – scheepsschroot- dat ze in alle kleuren van de regenboog schilderden met restjes scheepsverf. In deze wijk is ook de tango ontstaan. Een beetje commercieel is het wel geworden, met veel restaurants, demonstraties van tangoparen of het op de foto gaan met één van de dansers (uiteraard betaal je daar dan wel voor) en er staan ook van die ‘foute’ borden van geschilderde tangoparen waar het hoofd van ontbreekt, en waar je zelf hoofd in kan steken. Een andere leuke stop was bij de Costanera Sur, een promenade aan de waterkant en met een natuurgebied aan de overkant. Hier hebben we een broodje choripán gegeten; een broodje met Argentijnse chorizo en saus. Dat ging er goed in, na al fietsend wat kilometers gemaakt te hebben!

De andere dag stond het noordelijke gedeelte van de stad op het programma, waar we onder andere de wijk Recoleta aandeden. Daar een heerlijk ijsje met dulce de leche gegeten(ook weer iets typisch Argentijns, of Zuid-Amerikaans moet ik eigenlijk zeggen. Mensen smeren het vooral op hun brood. En bij de hostels die ontbijt aanboden stond het dan ook bijna standaard op tafel). Recoleta staat vooral ook bekend om Cementerio de la Recoleta, waar Evita Perón ligt begraven in het familiegraf. Evita was de tweede echtgenoot van de Argentijnse president Juan Perón. Ze had veel macht en invloed op het regeringsbeleid en ze was vooral populair onder de armere bevolking en de arbeidersklasse, waar ze veel voor deed. Maar bij de rijkere bevolking daarentegen was ze helemaal niet geliefd. Dit wordt ook goed uitgebeeld op een kantoorgebouw aan de Avenida 9 de Julio. Daar is aan beide kanten een grote afbeelding van Evita te zien. Aan de noordelijke kant (het gebied waar de rijkere mensen wonen) zie je een Evita die het volk streng toespreekt met een microfoon. Aan de andere, zuidelijke kant zie je Evita met een roos en een zachte uitstraling op haar gezicht!

Een interessante stad, Buenos Aires en goed om per fiets te ontdekken! Je ziet toch net iets meer dan wanneer je dat lopend zou zien. Daarnaast waren de gidsen ook erg leuk en grappig! En het was heerlijk fietsweer, dus ik had me weer goed vermaakt

De rest van de dagen nog uit eten geweest, met Helen uit Noorwegen, die ikin Mendoza had leren kennen. En met Sharon, een Nederlands meisje en drie jongens uit Brazilië nog wat meer van de stad gezien (o.a. het mooie theater Colon, de zondagsmarkt in de wijk San Telmo en de prachtige boekenwinkel El Ateneo, die gevestigd is in een oud theater). Mijn laatste dag in Buenos Aires / Argentinië /en ja ook in Zuid-Amerika

ben ik op excursie gedaan naar Tigre, een stad buiten Buenos Aires die zich op eilandjes bevindt, omdat het omgeven is door smalle riviertjes. En op die riviertjes hebben we een boottocht gemaakt. De uitleg die werd gegeven, heb ik langs me heen laten gaan (toch moeilijk te verstaan met het geluid van de motor) en ik heb nog eens extra genoten van de laatste Zuid-Amerikaanse zonnestralen. Even een momentje voor en van mezelf, voordat het echt Adios Zuid-Amerika was. Ik was blij en tevreden dat ik de laatste dagen van mijn reis zo had doorgebracht!

En toen was ik opeens weer thuis …… en was het toch wel wennen. Ik ben nog steeds bezig met acclimatiseren (gek eigenlijk om dat in je eigen vertrouwde omgeving te doen) en het zal nog even duren voordat ik weer ‘geland’ ben. Ik was er al voor gewaarschuwd. Dus als jullie me zien en ik ben wat afwezig, weet dan dat ik in gedachten nog een beetje in Zuid-Amerika ben…., maar dat ik het leuk vind om jullie te zien!

Ik wil mijn blog afsluiten, met iets wat ik al eerder op Facebook had gezet en wat goed weergeeft, hoe ik mijn reis heb ervaren;

"Today the last full day of my trip in South America. And what a trip it was!! I laughed, wondered, learned, danced, flirted, was impressed, sometimes cried or was frustrated, had good conversations. Enjoyed beautiful landscapes, cultures, food & drinks and not to forget the company of people. Muchas gracias for everyone who was part of it!"

En de vertaling

En jullie, degenen die me hier op mijn blog hebben gevolgd, die de tijd hebben genomen om mijn lange (en ja ook deze keer is het niet gelukt kort van stof te zijn, haha) verhalen te lezen, reacties hebben gegeven (tijdens de leuke en soms minder leuke momenten van mijn reis) en zo een beetje met mij zijn meegereisd, hebben er dus ook deel van uitgemaakt. Dankjullie wel!! Ik vond het erg leuk om over mijn avonturen te schrijven en voor mijzelf is dit een mooie herinnering aan een reis die ik nooit zal vergeten!

Liefs Desirée

PS) binnenkort nog wat foto’s bij de verhalen. Dat lukt wat beter op mijn eigen laptop, dan op de computers in Zuid-Amerika!